Belə görünür ki, Ermənistanda bəlkə də bilərəkdən Qərbi Azərbaycana qayıdış məsələsini tezləşdirməyə çalışırlar.

Biz artıq indidən deyə bilərik ki, Azərbaycan Prezienti cənab İlham Əliyevin Özbəkistana dövlət səfəri təkcə iki doğma ölkənin deyil, həm də Cənubi Qafqaz- Xəzər- Mərkəzi Asiya regionun gələcəyinə təsirsiz ötüşməyəcək. Mən bu sözləri deyərkən ilk növbədə Azərbaycanla Özbəkistan arasında müttəfiqlik münasibətləri haqqında Müqaviləni nəzərdə tuturam.

Nə Ukrayna dövləti, nə də siyasətçiləri, ekspertləri və mediası Azərbaycan torpaqlarının işğalıyla bağlı bizim onların eyni probleminə yanaşmada sərgilədiyimiz qədər prinsipial mövqe ortaya qoymayıblar. Bunu mən Ukraynadakı prosesləri davamlı izləyən biri kimi deyirəm. Onu da xatırlayıram ki, QUAM-ın Bakıda keçirilən zirvəsində bir jurnalist olaraq nə illah etdim Ukraynanın o zamankı xarici işlər naziri Yatsenyuk Ermənistanın Azərbaycan torpaqlarının işğalıyla bağlı heç nə demək istəmədi.

Prezident Putinin Azərbaycana dövlət səfəri qərbdəki bəlli çevrələri təkcə ona görə narazı salmayıb ki, hansı ölkə ilə necə davranacağımızı biz onların diqtəsi ilə deyil, öz milli maraqlarımıza dayanaraq müəyyənləşdiririk. Haymərkəzli (əslində hayalətli) siyasət yeridən o çevrələri ən çox qıcıqlandıran odur ki, bu, Rusiyanın bizim regionda yaranmış, daha doğrusu yaratdığımız yeni reallıqla, yəni torpaqlarımız üzərində suverenliyimizin tam təmini ilə razılaşdığının və Minsk qrupunu diriltməyin mümkünsüzlüyünün sərgilənməsi idi.

Avropa İttifaqının Cənubi Qafqaz üzrə keçmiş xüsusi nümayəndəsi Toivo Klaarın Qarabağdan öz istəkləri ilə çıxıb getmiş hayların geriyə dönüşlərini "xüsusi hal" kimi dəyərləndirməsi anlaşılandır.

İranın yeni seçilmiş Prezidenti Məsud Pezeşkianın andiçmə törəninin keçirildiyi gün onun "Tehran Times" nəşrində haqqında bəhs etdiyi qonşularla normal əlaqə, qarşılıqlı faydaya dayanan əməkdaşlıq və sair məsələlərin arzu olaraq qalacağı üzə çıxdı. İranın Ali dini liderinin Ermənistan baş naziri ilə görüşdə Zəngəzur dəhlizi haqda dedikləri məhz bunun təsdiqidir.

Demək belə, Pentaqon haylarla birgə təlim keçirir və qərara gəlinir ki, amerikalı hərbçi təlimatçı olaraq uzun müddətə Ermənistanın Müdafiə Nazirliyində yerləşdirilsin, ardından Paşinyan Oksfordda sülh danışıqlarından imtina edir, aradan iki gün keçir, ordumuzun Kəlbəcərdəki mövqeləri atəşə tutulur və Fransanın hərbi təyyarəsi İrəvanda yerə enir. Bütün bunlar məhz aprelin 5-də Brüsseldə Antony Blinken, Ursula von der Leyen və Ermənistanın Baş naziri Nikol Paşinyan arasında keçirilən görüşün nəticəsi deyilmi?

Böyük Britaniya baş nazirinin Azərbaycan və Ermənistan liderlərinin ikitərəfli format çərçivəsində görüşlərinin təşkilinə Paşinyanın razılıq verməməsi onun heç də qərbdəkilərin təqdim etmyə çalışdıqları kimi sülh göyərçini olmadığını növbəti dəfə təsdiqləməklə yanaşı Azərbaycanın maraqları baxımından həm müsbət, həm də mənfi anlam daşıyan bəzi reallıqlardan da xəbər veirir.

Dünən türk dövlətləri parlamentlərinin rəhbərləri ilə görüşdə Prezident İlham Əliyev Azərbaycanla Ermənistan arasında aparılan danışıqların üzərindən sir pərdəsini demək olar ki, götürdü.

Bu il martın 12-dən üzü bəri SOCAR-ın Türkiyədəki ofislərinə qarşı təxribatçı hərəkətlər haradasa bir zamanlar qərb mediasında ölkəmiz əleyhinə aparılan kampaniyaları xatırladır. Söhbət o kampaniyalardan gedir ki, arxasında heç də qərbdəki bəlli çevrələr deyil, Azərbaycanın Avropanın enerji təhlükəsizliyində mühüm oyunçuya çevrilməsini istəməyənlər dururdu. Və burada hədəf kimi ölkəmiz göstərilsə də, əslində məqsəd Avropanı özlərindən tam asılı vəziyyətdə saxlamaq, ona enerji qaynaqlarını şaxələndirməyə imkan verməmək idi. Həmən kampaniyada yer alanların əksəriyyətinin Qazprom və ya Rusiyanın ayrı-ayrı oliqarxlarına necə bağlı olduqları haqda internetdə də xeyli materiallar var.

Paşinyan Ermənistandakı toplumu öz təbirincə desək, "dövlət xalqı"na çevirə biləcəkmi, açığı, mən buna elə də əmin deyiləm.